Z pewnością efektywność w nauce języka obcego jest uzależniona od wielu czynników: naszych predyspozycji językowych, motywacji wewnętrznej, pracowitości i systematyczności, a więc czasu poświęconego na naukę, a także możliwości praktycznego używania języka. Choć nastolatki są grupą wiekową najbardziej skutecznie przyswajającą wiedzę, a więc i języki obce, to jednak nauczenie się innego niż rodzimy języka jest osiągalne tak samo dla dzieci jak i osób dorosłych.
Jak więc wygląda ranking najłatwiejszych i najtrudniejszych języków świata?
- Polski – może wydać się nam dziwne, ale dobra wiadomość brzmi: jeden z najcięższych języków do nauczenia się przez obcokrajowców (przez niektórych uważany za ten najtrudniejszy) już opanowaliśmy! Przeciętny rodzimy użytkownik polskiego osiąga biegłość dopiero po 16 roku życia, w porównaniu z np. angielskim, który biegłość osiąga zazwyczaj ok. 12 roku życia. Co czyni nasz język tak nieprzyjaznym do nauki przez inne nacje w szczególności te spoza grupy języków słowiańskich? Polski jest językiem wysoce fleksyjnym – mamy 7 przypadków, 5 rodzajów, skomplikowaną odmianę czasowników w trzech różnych czasach, mnogość zaimków i liczebników oraz trudną wymowę i pisownię.
- Fiński i węgierski należące do grupy języków ugrofińskich są bardzo trudne do opanowania. W fińskim na przykład istnieje 15 przypadków, 6 typów czasownika, doklejanie dużej liczby końcówek do wyrazu, wymiana spółgłosek.
- Ukraiński i rosyjski – wymagają dużego wysiłku i pracy ze względu na odmienny alfabet (cyrylica) oraz skomplikowaną, podobną do polskiej gramatykę .
- Arabski – jest językiem semickim stanowiącym wyzwanie i wymagającym pilności akademickiej przez swój alfabet, wymowę i trudną gramatykę (rzeczowniki się odmieniają, istnieją trzy liczby, liczba mnoga jest często nieregularna).
- Chiński i japoński – uważane powszechnie za dość trudne, lecz poziom trudności zależy od stopnia biegłości, jaki chcemy osiągnąć.
Co jest łatwe w języku chińskim? Gramatyka – brak przypadków, rodzajów, czasów, krótkie słowa.
Co jest trudne? Alfabet, żmudna nauka malowania niezliczonych chińskich znaków specjalnym piórkiem i tuszem. Chińskie słowa są abstrakcyjne, nie kojarzą nam się z niczym znanym z innych języków i potrzebna jest nauka pamięciowa. Tonalność języka też nastręcza uczącym się problemów . Intonacja odgrywa bardzo ważną rolę, gdyż ta sama sylaba może mieć inne znaczenie w zależności od sposobu jej wymówienia. Tonów trzeba się nauczyć ze słuchu i rozróżniać je w komunikacji.
- Francuski i niemiecki – są średnio trudne. Francuski ma wiele czasów i trybów, choć niektóre z nich są w użyciu biernym, język nie odróżnia w mowie wiele form gramatycznych istniejących w piśmie. W niemieckim liczy się logika i porządek czyli szyk zdania, występują cztery przypadki w odmianie rzeczownika.
- Hiszpański i włoski to języki romańskie – dość do siebie podobne, gdyż Włoch dogaduje się bez problemu z Hiszpanem – mają opinię ładnie brzmiących i łatwych do nauki mimo swej fleksyjności (istnieją różne wzory odmiany czasowników).
- Angielski – język z rodziny germańskich jest ostatni, ale nie najmniej ważny („last but not least”) w tym rankingu. Współczesna lingua franca czyli środek komunikacji między różnojęzycznymi grupami ludzi jest bardzo łatwy na poziomie podstawowym i średniozaawansowanym. Lecz niestety im dalej w las, tym więcej drzew i na wyższym poziomie kompetencji jest o wiele trudniejszy ze względu na idiomatyczną naturę tegoż języka oraz pewne dość skomplikowane zasady gramatyczne.
Podsumowując warto podkreślić, że w każdym języku początki są łatwe, a im więcej umiemy, tym bardziej uświadamiamy sobie, jak wiele jeszcze przed nami. Czasami tracimy więc zapał do nauki, ale ważne jest, żeby nie poddać się w momencie zwątpienia – przy systematycznej nauce szybko dojdziemy do momentu, kiedy wszystko znowu zacznie wydawać się prostsze. Najważniejsze, to wiedzieć, po co się uczymy , a niemałe znaczenie ma też dobra szkoła lub dobry nauczyciel języka obcego, który przekaże nam swą pasję do języka i pomoże przełamać barierę komunikacyjną.